Narkoza to nic innego jak znieczulenie ogólne, którego celem jest zlikwidowanie czucia, odruchów i świadomości. Dzięki narkozie można bezproblemowo przeprowadzać zabiegi stomatologiczne, likwidując ryzyko powstania przykrych wspomnień czy nieprzyjemnych doznań. Leczenie zębów pod narkozą najczęściej wykonywane jest w przypadku chirurgii stomatologicznej i endodoncji. Sprawdza się również podczas zabiegów przeprowadzanych u dzieci i osób z utrudnionym kontaktem. Jeśli pacjent cierpi na dentofobię, to narkoza stanowi wygodne i praktyczne narzędzie, usprawniające proces leczenia.
W jakich sytuacjach zalecane jest leczenie zębów pod narkozą?
Dzisiaj zabiegi stomatologiczne wyglądają zupełnie inaczej niż kilkadziesiąt lat temu. Lekarz może zastosować znieczulenie miejscowe, które jest bezpieczne i łatwo dostępne. Jednakże istnieje szereg sytuacji, w których warto wykonać leczenie zębów pod narkozą. Jako zabieg niestandardowy, wymaga obecności nie tylko stomatologa, ale również anestezjologa. To anestezjolog decyduje o formie podania znieczulenia, może również zlecić podanie leków uspokajających, czyli tak zwanej premedykacji. W przypadku usuwania zębów, narkoza stanowi bardzo dobre rozwiązanie. Przyspiesza i upraszcza proces terapeutyczny, a pacjent nie odczuwa bólu i nie pamięta zabiegu. Leczenie zębów pod narkozą może być również wykorzystane w sytuacji, gdy pacjent cierpi na niepełnosprawność intelektualną czy zaburzenia psychiczne.
Jakie są zalety i wady leczenia zębów pod narkozą?
Leczenie zębów pod narkozą przynosi wymierne korzyści zarówno dla pacjenta, jak i lekarza stomatologa. Zabiegi przeprowadzane są sprawnie, bezboleśnie i w większości przypadków jednorazowo. Jest to duża oszczędność czasu i zminimalizowanie nieprzyjemnych doświadczeń. Jednakże, jak każda metoda leczenia, narkoza może nieść ze sobą skutki niepożądane. Aby zabieg przebiegł prawidłowo i bezpiecznie, ważne jest przeprowadzenie wywiadu lekarskiego, eliminującego ryzyka związane z ewentualnym wystąpieniem reakcji anafilaktycznej. Gabinet powinien być wyposażony w sprzęt potrzebny do intubacji, kontrolowania parametrów życiowych, a także w tlen i urządzenie do wentylacji zewnętrznej.